Vorige week ging ik kamperen met mijn dochter, schoonzus, 2 paarden en een Shetlander (mijn dochter en de Shetlander voor kindertarief :)).
Het was mooi weer en er konden heel wat tochtjes in het bos gemaakt worden. Maar omdat kleine Shetlandervoetjes wat minder snel en ver kunnen dan de grote paardenhoeven ging ik met hem een wandeltochtje maken, terwijl de anderen er in draf vandoor gingen. Vince, zo heet onze kleine vriend, was er klaar voor. Hij had zijn hoofdstel om en glitterpantoffels aan. Oke, glitterhoefschoenen, maar het zag er zo heerlijk eigenwijs uit dat iedereen het er over eens was dat glitterpantoffels leuker klonk. Mijn dochter bombardeerde hem tot Prins Vince.
Een eigenwijze prins, dat is Vince als echte Shetlander natuurlijk ook. Hij maakte het me niet makkelijk, aangezien zijn idee bij de wandeling een soort walking dinner bleek te zijn met veel gras en blaadjes, en mijn schoonzus mij had opgedragen hem niet te veel te laten eten. Zijn kleine hoefjes moeten zijn gewicht tenslotte wel kunnen blijven dragen.
Om Vince af te leiden van het gras hield ik hem op het midden van het zandpad. Daar liep hij als een ware speurpony met zijn neus over de grond te snuffelen, tot hij er opeens in volle vaart vandoor wilde. Prima, dacht ik, we kunnen best iets sneller, maar Vince trapte tijdens galop tot 3 keer toe tegen de achterkant van mijn knie. Best knap vond ik, omdat dat hij naast, en niet achter me liep, maar niet echt prettig. Gezien de in mijn ogen toch wat complex uitgevoerde handeling zag ik er een persoonlijke aanval in. Toen ik dit aan mijn schoonzusje vertelde zei die lachend dat Vince gewoon erg enthousiast wordt als hij in galop mag en dan een beetje gek gaat doen.
Het zette me aan het denken. De avond ervoor was iemand nogal beschuldigend tegen mij geweest, en blijkbaar projecteerde ik die houding zo op kleine Vince. Hij zou mij vast ook wel stom vinden en niet op mij zitten te wachten. Tijd om hoe diegene zich tegen mij gedragen had weer los te koppelen van wie en hoe ik ben, van hoe anderen mogelijk naar mij zullen kijken, en gewoon mijn enthousiaste zelf te zijn. Zonder schoppen dan :-).
De rest van de wandeling liep Prins Vince op z’n glitterpantoffels gezellig naast me, enkel hier en daar nog een grasspriet wegplukkend, en we hebben leuke kampeerdagen gehad.
