Niet perfect

Mijn vorige blog schreef ik over iets wat mij was ‘aangedaan’; mijn zoontje had een kras over mijn tekening gemaakt met pen. Daarover schrijven was lekker veilig. Ik kon er ten slotte niets aan doen dat het gebeurde en alleen maar schrijven over hoe enorm moedig ik met deze tegenslag was omgegaan en hoe ik die nare gebeurtenis glorieus in iets moois had weten om te zetten. Waarmee ik anderen wilde bemoedigen ook dapper tegenslagen het hoofd te bieden.

De blog van vandaag delen kost iets meer moeite, omdat wat er mis ging met mijn schilderij (en niet één keer maar drie keer) mijn eigen fout was. En dat dit drie keer achter elkaar gebeurt is ook echt niet de eerste keer.

Het is iets wat ik mezelf regelmatig aandoe; in plaats van de tijd te nemen een goede basis voor mijn tekening te leggen wil ik te graag en te snel beginnen met het schilderen van de details, want die vind ik het leukst. Een gedetailleerd oog tekenen geeft een mooi resultaat en vind ik leuker dan te zorgen dat dat gedetailleerde oog op de juiste plek in het gezicht komt.

Maar als dat mooie oog op de verkeerde plek staat krijg je toch echt geen mooi plaatje. En dus heb ik nu één schilderijtje met een schaapje waarvan het kopje  klem gezeten lijkt te hebben, één schilderijtje met een schaapje waarvan de ogen wel heel ver uit elkaar staan, en één versie waarbij één van de ogen bijna bovenin z’n kopje zat. Die laatste versie heb ik weten te herstellen tot het schaapje wat bovenaan deze blog staat. Maar als ik niet zo ongeduldig te werk ging zou ik uiteindelijk veel sneller klaar zijn.

Op papier heb ik de gevolgen van mijn ongeduld redelijk weten te herstellen, in mijn hoofd blijven mijn eigen tekortkomingen iets langer plakken. En dus duurde het even voordat ik naar het lammetje kon kijken en er blij van worden. 

Het schaapje is niet perfect. Net als ik, en net als de mensen om mij heen.  En dat is oké.