Onze grootste overwinning

“Ja… en nu je rechterpootje bijzetten!”, zei Kevertje ingespannen, terwijl hij Mier z'n linker voorpootje zo stevig mogelijk beet hield. 

De andere vier pootjes van Mier bungelde nog in de lucht, ergens onder de rand van het blad waar hij afgegleden was. 

Normaal gesproken kunnen mieren zich prima zelf weer omhoog trekken, maar vandaag had Mier zijn nette schoenen aan, en dan lag het allemaal toch net wat moeilijker. 

Het was heel ontspannen begonnen. Het was een zonnige dag, en Kevertje had voorgesteld samen met Lieveheersbeestje een wandelingetje te gaan maken. Omdat Lieveheersbeestje zijn mooiste hoed op had, wilde Mier niet achter blijven. Dus had hij zijn deftige pak en schoenen aangetrokken. Maar dat liep toch een stuk minder goed dan op zijn blote pootjes, en Mier moest nogal zijn best doen om de anderen bij te houden. Daardoor ging hij sneller lopen dan hij eigenlijk kon, was hij gestruikeld en van het blad gevallen.

Kevertje had hem gelukkig nog net met één pootje kunnen grijpen. En nu probeerde Kevertje Mier uit alle macht weer omhoog te trekken. Maar Mier werkte niet heel goed mee. Mier was er niet helemaal bij met z’n gedachten.

Hij vond het stom van zichzelf dat hij zonodig z’n nette schoenen aan had willen doen, enkel omdat Lieveheersbeestje, die ondertussen onverstoorbaar verder liep en er niet om leek te geven dat Mier in de problemen was gekomen, er ook netjes uitzag. Mier vond het ook stom van zichzelf dat hij vervolgens ook nog eens had gevonden dat hij net zo snel moest kunnen lopen als Lieveheersbeestje. Daardoor had hij helemaal niet van het op pad zijn genoten, en was hij ook nog eens van het blad was gevallen. 

Waarom vergeleek hij zich sowieso met Lieveheersbeestje, waarom kon hij niet gewoon bedenken wat slim voor hemzelf was op dit moment? Niet bezig zijn met vergelijken met anderen, maar genieten van de mooie dingen die je onderweg tegenkomt en kijken naar welke stappen voor jou op dat moment belangrijk zijn. Die gedachte schudde Mier wakker. Deze vraag was nu wel heel toepasselijk, want als hij niet gauw in actie kwam zou hij met Kevertje en al van het blad afvallen. 

En dus schopte Mier vlug zijn schoenen uit en trok zich op aan de rand van het blad.

“Pieuwwww”, zuchtte Kevertje, en hij wiste het zweet van zijn voorhoofd. “Ik had je niet veel langer kunnen houden!”.

“Sorry”, zei Mier, die nu ook meteen maar zijn nette pak uitdeed. Gewoon zichzelf zijn, zonder op anderen te willen lijken terwijl dat eigenlijk niet bij hem paste, was eigenlijk toch wel het fijnst. “Bedankt dat je me hielp!” En samen liepen de twee vrienden verder, genietend van de mooie dag.  En Lieveheersbeestje.. die was veel te druk met deftig rondstappen en was Kevertje en Mier allang vergeten.