Vorige keer schreef ik dat ik geen paardenmens ben. En toen kwam Kruimel, de Shetlander van mijn schoonzusje, in mijn leven (oké, geen paard maar een pony, maar toch), en veroverde een plekje in mijn hart.
Het begon met het verhaal over de kleine Kruimel die zich tussen de grote paarden niet zo gezien voelde, en zich als een kleine terrorist ging gedragen. Dat mijn schoonzusje hem ook zo ging noemen maakte het niet veel beter. Totdat ze Kruimel taakjes te doen gaf en hem positiever ging benaderen.
Toen kwam het moment dat mijn kinderen een ritje op zijn rug mochten maken, en ook al gedroeg Kruimel zich wat eigenwijs door steeds naar de berm af te dwalen en wat grassprieten mee te pikken, mijn driejarige zoontje riep hem diezelfde dag nog uit tot Superheld.
Hij merkte ook op dat Kruimel ‘heel wat liefde had te geven’, en zei: ‘Kruimel mag er wel zijn!’. Ook ik ging het steeds duidelijker zien, die kleine ex-terrorist had z’n hartje op de goede plek.
En toen, een paar weken later mocht Kruimel niet een klein taakje doen maar een hoofdrol spelen. Wat hij als echte Superheld natuurlijk fantastisch deed.
Mijn schoonzusje die een opleiding tot paardencoach doet had gevraagd of ze een keer een oefening met mij mocht doen. Omdat paarden om te overleven afhankelijk zijn van lichaamstaal opmerken en interpreteren zijn ze heel goed in het lezen van wat wij non-verbaal communiceren en uitstralen, wat ze vervolgens spiegelen.
Ik had verwacht dat mijn schoonzusje haar paard zou kiezen voor de oefening, maar niemand minder dan Kruimel stond klaar in de stal. Ik had een beetje zware week achter de rug, en ik had niet al te hoge verwachtingen van Kruimel. Hij blijft tenslotte een eigenwijze Shetlander die, ook al is hij uitgeroepen tot Superheld, tijdens het borstelen vooral geïnteresseerd is in hoeveel hooisprieten hij te pakken kan krijgen en graag zijn eigen plan trekt.
Toen we begonnen keerde Kruimel zich om en ging bij de grote paarden kijken, wat wel overeenkwam met wat ik van hem verwachtte. Vervolgens vroeg mijn schoonzusje of ik contact wilde maken met Kruimel. Ik had geen idee wat de juiste manier is om contact te maken met een pony en wat ik, áls dat dan zou lukken, zou kunnen verwachten. Dus deed ik maar wat ik bij mensen ook zou doen. Op ooghoogte komen, oogcontact maken en rustig praten.
En toen… was Kruimel niet langer geïnteresseerd in de grote paarden, of in hooi, maar hij wreef zijn hoofd tegen mij aan en legde zijn grote Kruimelhoofd op mijn schouder. Dat was een super mooi moment, hij leek te voelen dat ik zijn knuffel wel kon gebruiken.
Daarna volgden er nog een paar mooie momenten, maar deze sprong er voor mij uit. In de stal tijdens het borstelen had ik Kruimel ook geaaid, en nu ik bewust contact met hem maakte was zijn reactie heel anders.
Waarom ik dit deel? Niet om te vertellen dat Shetlanders heel lief kunnen zijn, of om reclame te maken voor de paardencoaching van mijn schoonzusje (alhoewel het een bijzondere ervaring is die ik je zeker aanraad). Wel om een mooie ervaring te delen van wat er kan gebeuren als je open en zonder dat je je door je vooroordelen laat leiden in contact stapt. Wat was er gebeurd als mijn schoonzusje Kruimel als terrorist was blijven behandelen, of ik niet echt contact had gemaakt omdat ik verwachtte dat dat toch niets zou opleveren?
Kun je je eigen verwachtingen aan de kant zetten, de ander niet primair zien als terrorist, ongeïnteresseerd, complotdenker of wat voor stempel je ook op de ander hebt geplakt, en dan kijken wat er gebeurt als je echt contact maakt?
De uitspraak van Robert Louis Stevenson sluit daar mooi bij aan vind ik. Want Superheld ben je niet perse als mensen staan te klappen voor wat je doet en je een groot podium hebt. Mijn momentje met Kruimel en mijn schoonzusje was een heel klein momentje, er keken geen mensen toe en Kruimel werd niet door bergen mensen toegejuicht voor zijn inzet. Maar voor mij was het een groot, mooi moment. En zoals ik in mijn vorige blog schreef, ook dingen die voor jou klein zijn kunnen voor de ander veel verschil maken. Ook al wordt wat je doet misschien niet toegejuicht of zelfs maar gezien door je omgeving, toch… maakt het jou tot een Superheld!
Wauw, prachtig weer!
dankjewel ❤️