Onlangs ben ik met mijn gezin van Gouda naar Drenthe verhuisd, en dus wil ik hier graag nieuwe mensen leren kennen. De eerste keren afstappen op mensen die ik niet kende voelde als een grote drempel. Wat als mensen geen zin hebben om te praten? Maar óf Drentenaren zijn extreem aardig óf mensen in het algemeen blijken wel mee te vallen, want ik kreeg alleen maar leuke gesprekjes en ontmoette vriendelijke mensen. Mensen die meeleven met deze grote overgang, tips geven of aanboden op te passen. En op een dag, toen ik eigenlijk geen zin had wéér iemand op het schoolplein aan te spreken, stond daar opeens een hele leuke hond. De hond zag er banger uit dan ik me voelde, dus dat was dan meteen een mooi mooi gespreksonderwerp, want de leuke hond bleek ook een leuk baasje te hebben. Soms is het niet zo moeilijk.
Blijkbaar ben ik niet de enige die op onbekende mensen afstappen als een drempel ervaart en dan als het gelukt is blij van wordt. Er wordt zelfs regelmatig onderzoek naar gedaan:
“De afgelopen vijftien jaar zijn wetenschappers zich gaan afvragen of interactie met onbekenden goed voor ons is: niet als vervanging van die hechte banden, maar als aanvulling erop. De resultaten van die onderzoeken zijn opmerkelijk. Keer op keer blijkt dat we ons na een praatje met een onbekende gelukkiger voelen, meer onderdeel van de samenleving, dat we er mentaal scherper van worden, gezonder, minder eenzaam, dat het ons vertrouwen geeft en optimisme.”*
Als je je chagrijnig voelt kun je enorm opknappen van een praatje met een onbekende. Naar hen is het makkelijker de beste versie van jezelf te zijn, waar je zelf vervolgens ook weer vrolijker van wordt. En bang dat de ander er niet op zit te wachten schijnt ook een onterechte angst te zijn:
“In een onderzoek van Epley en Schroeder waren de deelnemers die in het openbaar vervoer met onbekenden moesten praten bang dat die onbekenden het geen leuk gesprek zouden vinden. Ze voorspelden dat gemiddeld minder dan de helft van de mensen die ze benaderden met hen zou willen praten. Ze verwachtten dat het moeilijk zou zijn om een gesprek aan te knopen. Maar in de praktijk bleken de mensen open te staan voor een gesprek, niet één van de deelnemers ving bot.”*
Het is me ook wel eens gebeurd dat er in de trein iemand tegen me begon te praten waar ik maar niet vanaf kwam (en dan is Zwolle-Rotterdam heel erg lang). Diegene bleef maar over zichzelf praten, maar dat zijn denk ik de uitzonderingen. Als de ander niet kan luisteren is de balans kwijt. Terwijl als iemand echt kan luisteren dat een groot cadeau kan zijn, mooier dan adviezen, hulp, spullen of geld. Daarom vind ik deze quote over luisteren zo mooi:
“Luisteren is de hoogste vorm van gastvrijheid- niet om de ander te veranderen maar om een plek te bieden waar verandering plaats kan vinden.”
Soms zijn we als mensen op zoek naar wijs advies, spullen of hulp. Maar op andere momenten als het leven wat veel is, is er weinig fijner dan wanneer je ongestoord en ongenuanceerd je verhaal mag vertellen.
Of zoals, een vriendin laatst zei, heel vaak weten mensen zelf al wat ze eigenlijk moeten doen, maar zoeken ze alleen nog steun voor ze over gaan tot actie.
En die steun kan je vaak beter geven als je eerst geluisterd hebt, omdat je dan weet wat er precies speelt voor de ander. Alhoewel ik denk dat het luisteren op zich soms de beste steun is die je maar kunt geven.
De tekening is van het huis van onze buren. Ook op hen afstappen bleek uiteindelijk heel leuk. Alhoewel ze nu geen onbekenden meer zijn, dus ik moet weer op nieuwe mensen afstappen...