‘Wat doet die nou?’ , vroeg het reigertje verbaasd aan z’n moeder.
‘Ze maakt een trap in de lucht’, zei mama reiger, ‘ze oefent voor een gevecht’.
‘O’, zei het reigertje. Hij vond het maar raar. Hij had geleerd dat vechten vooral betekent dat je heel stil moet staan en precies het juiste moment afwachten om toe te slaan. Dat is hoe reigers vechten voor hun eten. En natuurlijk soms een worsteling met een kikker, om die door te kunnen slikken. Maar deze vrouw stond maar lukraak in de lucht te trappen.
Ik kan die reiger wel begrijpen. Op een sporadische worsteling met een kikker na is vechten denk ik vooral geduldig met de juiste instelling voor de juiste dingen kiezen. Soms is vechten heel fysiek, van je af slaan en al je lichamelijke kracht inzetten om jezelf of anderen te beschermen. Maar vaker is het in ons leven vechten om de juiste keuzes te maken qua hoe je je tijd besteed en hoe je naar jezelf, anderen en je omstandigheden kijkt.
Het kost mij discipline om de tijd te nemen te bedenken hoe ik mijn tijd wil besteden. Om te kijken naar de lange termijn, naar wat past bij mijn normen en waarden, in plaats van naar korte termijn plezier en gemak. Het is zoveel makkelijker me mee te laten voeren op de stroom van wat er op me afkomt of in me opkomt en me te richten op dingen die op dat moment mijn aandacht vragen. Vaker dan ik wil laat ik me leiden door wat er op mijn telefoon of computer gebeurt, en zo beland ik van het één in het ander. Terwijl het veel fijner is als ik actief bedacht heb waar ik mijn tijd aan wil besteden; nadenken over mijn prioriteiten en me inzetten om de dingen die ik het belangrijkst vind daadwerkelijk voorrang te geven.
Het kost discipline om te kiezen voor bezinning op mijn prioriteiten en hoe ik in het leven sta, terwijl het uiteindelijk een veel fijnere dag oplevert dan wanneer ik maar door jakker. Bijvoorbeeld als de kinderen aandacht vragen en ik net lekker aan het schilderen ben. Het kost dan inspanning om eerst de kinderen weer op weg te helpen, wetende dat het nog wel even kan duren voordat ik verder kan schilderen. Maar uiteindelijk ligt mijn prioriteit bij hen en levert dat zoveel beters op dan beide half te doen.
Soms voelt het als vechten om ervoor te kiezen de tijd te nemen te bezinnen op hoe ik op een goede manier naar mezelf of anderen kan kijken. Omdat ik me makkelijk mee laat sleuren door mijn gevoelens, getriggerd door de mening van anderen, negatieve woorden en situaties. Als ik iets onhandigs heb gedaan kan ik opgaan in het mezelf kwalijk nemen, en rond blijven lopen met een vervelend gevoel. De tijd nemen om naar een beter perspectief te zoeken gaat niet vanzelf, maar is wel enorm helpend. En dan kunnen er mooie dingen uit voort komen. Zoals Lynn Robbins zegt:
"Hopefully, each mistake we make becomes a lesson in wisdom, turning stumbling blocks into stepping stones.
Consider failure as a tutor, not a tragedy
Do not fear it, learn from it”
En, heel relevant in deze tijd, soms voelt het als vechten om te zoeken naar hoe ik de omstandigheden in perspectief kan zien. Ik ben soms geneigd te kijken naar alles wat ik zou willen, en naar wat niet lukt. Maar juist nu die mogelijkheden een stuk beperkter zijn ontdek ik weer extra hoeveel er is om dankbaar voor te zijn, gewoon in wat er nu is. Dan is het feit dat ik gezond ben en alles wat ik wél bereik reden tot grote dankbaarheid.
Het mooie is dat hoe vaker je succes ervaringen op doet in actief keuzes maken, hoe makkelijker het wordt. Alleen al dat ik me voor kan stellen hoe fijn ik me straks voel als ik ervoor heb gekozen te gaan sporten maakt de keuze om van de bank te komen zoveel makkelijker, elke keer een stukje meer.
Morgen ben ik jarig, en ik vind het mooi om dit moment te gebruiken als bezinning op hoe ik mijn tijd besteed en hoe ik in het leven sta. Maar of je nou jarig bent of niet, elke dag is een goed moment om bewuste keuzes te maken qua hoe je je tijd besteed en hoe je naar jezelf, anderen en je omstandigheden kijkt.
Ontzettend mooi je schrijven Rianne, ik ben het met je eens. Ik begrijp je denk ik wel en je gevoel in leven hoe wij soms de werkelijkheid opzij kunnen leggen. Maar als je je dochter op 26 jarige leeftijd op heel pijnlijke manier kwijt raakt ....dank Rianne ,ik ga deze positieve bericht keer op keer lezen....❤
wauw Nuran dankje voor je reactie! Ja dat is zo heftig, en ik hoop niet dat mijn blog als makkelijke antwoorden klinkt en dat alles dan opeens fijn voelt. Wel als dat het niet helpt om onze kop in het zand te steken en uit de weg te gaan wat we eigenlijk onder ogen moeten zien, hoe pijnlijk dat ook is. Maar het alternatief is uiteindelijk veel slechter. Veel sterkte!!